İkimiz de biliyoruz sevgilim
Öğrettiler
Aç kalmayı, üşümeyi,
Yorgunluğu ölesiye
Ve birbirimizden ayrı düşmeyi...

Nâzım Hikmet Rân

Gözlerinin o ince boşluğunda öldür beni leylî





Gurbetimin öksüz adı leylî.
Kundaksız geçmişimin
sağır çocuklarından duydum ismini.
Adın acıymış
Yüreğim sızladığında öğrendim.
Hep bekledim dönmeni
Ama sen g e l m e d i n.




Sana ulaşmak için tüm yolları tarumar ettim.
Adresi olmayan şehirlerden geçtim.
Yokluğunun fırtınasını yaşadım içimde
Kar oldum
Taş oldum
Yağmur oldum yağdım sağanak sağanak.
Yeri geldi ıslandım a p t a l oldum.
Yeri geldi sağır oldum, dilsiz oldum.
Kimseyi duymadım, konuşmadım.




Sevdim seni leylî
Ruhumun çiğ duvarlarında kayboldum defalarca
Seni bulmak pahasına.
Ellerim de yaşayamadıklarımın bedeli
Dudaklarımda gidişinin yetimliği.
Bir de yokluğun âh yokluğun.




Sayfalarca mektup bıraktım yollara
Seni nasıl sevdiğime
Bir kalemin şahitlik etti
Bir de Rabbim.
Dün gece satırlarımdan helallik istedim
Hiçbir zaman okumayacaktın yazdıklarımı
Çünkü yoktun
G i t m i ş t i n.




Bildim
Yokluğun düşmez artık bedenimin kör lekesinden.
Hiçbir sevap uğramaz kentime.
Aşkının sarhoşluğunda
rakı sofralarına meze olurum.
Gitme leylî
Günâhkâr olurum!




Sesinde gelmez oldu gurbetimden
Ben aciz bir kul oldum
yokluğunda can çekişen
Etme leylî
Bak yüreğim sen diye ölüyor
Ellerim, ellerin diyor
İlla e l l e r i n.




Sahipsiz düşürken saçlarım alnıma
Ruhum çığlık çığlığa can çekişiyor
Şimdi ayrı şehirlerin aynı acısıydık biz leylî
Oysa sevdim seni
Bak ağır hastalar gibi usul usul ölüyorum artık.
Keşke gelsen
Son defa baksan gözlerime
Ekmek çarpsın ki
Ölürken de g ü l ü m s e r d i m sana defalarca.