Gün doğunca ufuktan;
azılı bir yaşamak başlar
kapımın kenarı
penceremin pervazı
ve içimin çatlamış basamaklarında...



Neye baksam gökyüzü olur
kırık mavi, geceye akan sevda
Daha bir tutunur toprağa
saksıdaki menekşe
kapımdaki erguvan
bahçedeki bağban...



Azat edilince içimizdeki ateş;
koşar adım döner yüzünü
sol yanımızdaki umut
renklerin cümlesine...
Gözyaşımız dalgalara emanet;
Bir avuç deniz olur
elimizde hürriyet...




Yaşamak denilince;
külli günahlar gömülür içe
ne varsa aşka dair
çözülüp zincirinden
dağılır orta yere...



Dostum var ya;
yaşamak denilince...
boşalsın zembereğin
kır zalimin hükmünü
mavinin her tonunda şiirler söyle
dilin döndüğünce...







" ince eleyip sır dokuduğum zamanların birinde..."






Özlem Tarhan Yağcıoğlu
İkibinondört/ocak