Hangi savaştan çıksam
biraz yenik, eksik çokça.
kırıntılar kalıyor sade elde avuçta...
Yoldan çıkmış zemberek;
başıboş ilerliyor zaman
netameli sancılara....



Ne zaman sığınsam gökyüzüne
bir sağanak başlatır bulut
kederli gözlerimde..
Yankısını duyarım bilmediğim seslerin
içimin dehlizlerinde...



Hangi kıyıya vursa düşlerim
karaya oturur yüzümdeki tebessüm
Çalkantılar ikram olunur
İkrah eder bedenim
martıların telaşından...



Ne vakit düşsen aklıma;
gelincikler kanar ardımda
Yağmalanır sınır boylarım
Yıkılır kumdan kaleler;
çocuklar ağlaşır sokaklarımda...




Hangi denize ilişse gözlerim
Vurgun yer mavi
Dalgasında kırılır koca bir ömür
Bir ömür dipten çürür..




Asırlık sancılarla oynaşır ruhum
sarılırken lekeli kefenlere...


Aslını kaybettim yar;
g ö m b e n i s u r e t i n e !








Özlem Tarhan Yağcıoğlu

On beş/ocak/iki bin on dört