Bu nasıl bir ceza ki her gidişin bir vurgun
Yokluğunda saymadım bu kaçıncı iç çekiş
Yüreğim ardın sıra koşmaktan düştü yorgun
Varmak istedikçe ben her yolun sonu yokuş
Sen diye çağlayan kalp sensiz nasıl da durgun

Allah’ım bir yol göster nedendir bu can yakış
Nereye baksam hep sen bulamadım bir çıkış





Aslında biliyorum bütün kabahat bende
Sevdamın bedelini canımla ödüyorum
Kurusam da biçare susuz koyduğun tende
Ölsem de yâr bu canı ben sana adıyorum
Yıldıramaz hiçbir şey kalbim atarken sende

Yeter ki gönül gözün körelmesin sevdiğim
Sevdamız çıkmazlara sürülmesin sevdiğim





Kala kala ne kaldı zaten sevdaya dair
Bir tek düşlerimiz var aşkı ayakta tutan
Sana tutkulu kalbim bil günden güne erir
Soldurma düşlerimi kalbe değmesin hazan
Yoksa bu aşkın sonu bilmem nereye varır

Bir düşersem kalkamam alır sürükler beni
Can çekişirken ruhum yakar kavurur seni





Unutma ki sen yoksan nefes alıp veremem
Her kayboluşlarında yenik düşer nefesim
Senden gayrısına yâr yüreğimi seremem
Sensin yürek akışım sensin gönül kafesim
Aşkı göz göre göre yokuşlara süremem

Bu öyle bir sevda ki deryaya denize eş
Hiç sönmeyen közüyle sensin doğan tek güneş


Kardelen

Şiirimi güne taşıyan Edebiyat Defteri’ne sonsuz teşekkürlerim ve saygılarımla...