Yaprak küser sevdiğim, küser kendi dalına
İçin için kavrulur, tutunduğu dalında
Mevsim Eylül’se eğer, bakan olmaz halına
Köze dönmüş yaprağın, dökülür hazalında



Yanmak bana biçilir, yandırmaksa Eylül’e
Hazanda aşk hüzündür, benzer solmuş bir güle
Şimdi çaresizlikten, döndüm öten bülbüle
Dağıldım yaprak yaprak, estirdiğin yelinde



Ardından boynu bükük, yetim çocuk gibiyim
Savruldum sevdiceğim, hayatın en dibiyim
Suskun dudaklarının ölümsüz sahibiyim
Ses verseydin çağrıma, olmazdım el dilinde



Eylül uzaklaşırken, hazanı salar gider
Canımı, cananımı, koparır alır gider
Senli hayallerimi, sır olup çalar gider
İnleyip duruyorum, kaldım kendi hâlinde



Gölgeler arasında, önümü görmez oldum
Kınalı ellerimi, yüzüne sürmez oldum
Aşkla çarpan kalbimi, yoluna sermez oldum
Şimdi sensiz yüreğim, Azrail’in elinde



Susun ne olur susun, sesimi duymaz oldum
Senden bir başkasını, yerine koymaz oldum
Can çekişiyor ruhum, divane ayvaz oldum
Boğulup gidiyorum, saçlarının telinde



Kalp ağrısı bilmezdim, senden sonra başladı
Kaynarın yüreğimi, için için haşladı
Eylül kırıntıları baharımda kışladı
Sarın ne olur sevdam, üşüyor eylül’ünde

Kardelen
29.09.2020
Arşiv