Daldırıp bilincimi yüreğimin mahremine
Yıkıyorum bir duvarı
Anılar çıkarıyorum günün yüzüne
Çocuklar geçiyor sıra sıra
Çocukluğunda kalmış çocuklar...
Bir bebek,bir uçurtma,beş tane taş
Sesler duyuluyor her yanda
Savaşları kutsayan tiz sesli naralar
Ve su,duru
ve ekmek,cüretkar buğusu
Ve toprak,
Ki
Karasından doğar hayat
Barışa dairse, çekik gözlüdür umutlar

Unutmuş aşkın şarkısını annem
Ağaçlara küskün
Kadri bilinmeyen onca bahar

Duvarlar,
Hep duvarlar
Duvarlarında ölüme yaşar bir sürü can
Duvarları nedense yaşlandırmıyor
Ne acı,ne gam,ne de kan

Mıh gibi çakılı havada hepimizden biraz özlem
Ve ben
Nefeslerinizi üflüyorum tüm ölmüşlüğünüzden
Diriliyor canı yanmış bir keder
Martı gibi biraz
Ama değil
Kanatları olsa,hep mavi olurdu rengi
Gözleri beyaz,bembeyaz
Elleri küçük, sıcacık
Martı biraz çocuk sanki...

Okşamak istiyorum saçlarının geçmişini
Öpmek kırılganlığından yüreğini
kulağına sevginin kelimelerini fısıldayıp
Uçurmak yüzümün özgürlüğünden göğe

Ki dirilelim önce biraz
Ve sonra öldürsün yine bizi
Yeter ki yıkılsın duvarlar

Saadet YILDIRIM