’Her sonun bir başlangıcı olduğunu değil
Her başlangıcın bir sonunun olduğunu ezberlettiğimde kendime ,büyüdüm.’

Umutlarımı,yarınlarım için kumbaramda biriktirirken ben
Kumbaramı kendine harçlık yaptı hayat,harcadı...

Küçükken,yaşamı oyundan ibaret sanarken henüz
Yaşımdan büyük hayallerim vardı
Yanımda meleklerin olduğuna dair inançlarım
En büyük isteğimse büyümekti;
acısız,sancısız,umut dolu bir hayata büyütmek kendimi
Ve yaşım ilerledikçe yüreğiminde büyüyeceğini sanırdım hep
Yüreğim büyürse daha çok hayal sığdırabilirdim içine...

Koşar adım geçiyorken günler,
Fark edemedim yaşamın benden uzaklaştığını
Çocukluğumun yıldız gibi kaydığını göremedim
Öyle pişmanım ki büyümek istediğime
Ve hayal sığdırabilmek için büyüttüğüme yüreğimi
öyle çok pişmanım ki...

Sınırları genişlediği kadar acı aldı yüreğim
Acıttığı kadar yağmur yağdı gözlerimden
Tebessüm dolu günlerimin tadı ağzımdayken hala
Acıların zehir zemberek tadı bulaştı damağıma...

Çocukken hiç asmazdım suratımı,hep gülümserdim
Oysa şimdi keder asıldı yüzüme
Artık gülümsemek yalnızca maskemin suretinde

Annem masallarda kötü bir başlangıç yapsa da,
mutlu sona bağlardı her zaman
Bense her sonun mutluluk olacağına inandırdım kendimi

Oysa hayat masal değilmiş
Her şeyin sonu olduğu doğru da ,
Hiçbir son mutluluk getirmezmiş insana.

’Ve büyümek,
Dağın ardındaki otları yeşil sanmak gibiymiş
Büyüyüp her şeyimi kaybettiğimde anladım ki
Dağın ardındaki otlar ayağımın altindakilerle aynıymış...’

Berivan Cengiz...