iyisimi bütün gözlerini al dökül yüzüme
bu çöl bu şiiri doldurmaz yoksa kasa açık çıkar
fişler afişler ve gidişler kalır elimizde
tutar bu yalnızlık da içimizde patlar..

sonra şehirler tüner göz kapaklarımıza
otobüs camına yapışmış yanaklar
uyuşmuş ayaklar, karıncalanmış eller
hiç bilmediğimiz sokaklar..

bezden kumaştan insanlar gelir geçer
hırsı bir tortuya gömülmüş kadar gri
hüznü bir perdeyle gerilmiş gibi siyah
ve çekik gözleriyle gardını almış
karmaşık bir hayata tanık oluruz..

bahçesinde kırılmış kaplumbağa kabukları vardır
buzdolabında boks eldivenleri ve salyangoz
ve tavandan bir iple sarkıtılmış beton çivisine tekme atan
ve bir düşün intikamını almak için bir ağaca işkence yapan
gündüzleri bir savaşçı ve geceleri dönme olan
çekik gözlü tayland’lı bir hayata..

yahut her seferinde biraz daha baharatlı yemekten
derisine yapışmış acıyla yüzündeki ifadesi reaksiyona girmiş
ve karpuzu dilimledikten sonra üzerine tuz ekmiş
o pakistan’lı kardeşim gibi
madam aliy’nin köpeğinin burnunu rahatsız eden bir kokuyla
saldırıya uğrama tehlikesi yaşayan bir hayata..

yahut da çataldan kaşıktan habersiz
bir tencereye daldırılmış beş ayrı el gibi
aynı yoksulluğu tadan
ve açlıktan
ve susuzluktan
ve insansızlıktan kıvranan gana’lı kardeşim gibi
gözlerine ölümün rengi sinmiş bir hayata..

belkide her hangi bir arabanın ön camına
gövdemi nasıl patlatsam da ölsem diye düşünen
sıcaktan bunalmış kuşlar kadar intihara meyilli
ve ekvatora yakın bir hayata tanık oluruz..

sonra sigaraymış içkiymiş sözmüş şiirmiş
hepsi hava civa
hayatı aşkta tadar insan
acıyı her durakta..

iyisimi bütün gözlerini al dökül yüzüme
bu aşk bu şişeyi doldurmaz yoksa kasa açık çıkar
biletler yollar ve gidişler kalır elimizde
tutar bu yalnızlık da hep yeniden başlar..

Volkan Aksal