“Dün akşam inerken merdivenlerden, ayaklarım birbirine dolaşıp
tökezledim birden, bazen koşar adım yürüsek de, yerimizde sayarız
çoğu zaman”


Bu gün sana beni anlatacağım, ne iyi ettin kapıyı kapatmakla
ardıma bakmamayı öğrettin böylece.Düşünmüyorum şimdi
ne yapıyordur diye, uykularım bölünmüyor, hiç bir şey için
üzülmüyor, beyaz gömleğime düşen mürekkep lekesine de
içerlemiyorum eskisi kadar


Üç dört gün önce işten çıkıp eve giderken, gökyüzünün berraklığına
takıldı gözlerim bir an ay hilal olmuştu, ne çok severdim bu manzarayı
hatta balkondan izlemek için memlekete gittiğim bile olmuştu ya
şöyle bir yokladım da kendimi, hiçbir anlamı kalmamış hafızamda


Pencereme konan kumru sesleri de ilgimi çekmedi bir zaman
serçelerin cümbüşlerine eşlik etmedim bahçelerde, pek az çıktım
sokağa, burnumu kitaplara gömüp, aylarca oyalandım onlarla
“Çanlar Kinim İçin Çalıyor” hep nöbetteydi başucumda


Çay da içmiyordum eskisi kadar, bahçedeki Yenidünya
ağacının çiçekleri ilgilendirmiyordu beni, en sevdiğim şiirleri
gönülsüz okuyordum, onlarla da konuşamadım bir zaman
ve bıkmadan “uzun ince bir yoldayım” türküsünü dinledim
birkaç kere de “Bir Ay Doğar İlk Akşamdan Geceden”


Alış veriş keyif vermiyor, merdivenlere ıslak mendil, sigara izmariti
atanlara küfretmiyor, hele kaldırıma tükürenlere içimden aferin
diyordum aferin size, bunca kirlenmişliğe tükürüyorsunuz belki de
onlar, senin- benim yapamadığımızı yapıyorlardı belli ki


Şimdi odamdaki Bonsai ile ilgileniyorum bir tek, menekşe
yetiştirmiyorum nazlı-niyazlı, kendini beğenmiş ne varsa
hepsini çıkardım hayatımdan, tüm marazilikleri atıp bir tarafa
yeniden başlamak için nefes almaya ama


Görünen o ki; bu pek kolay olmayacak, dilenci çocuklar var ya
onlar öyle çok yakıyorlar ki canımı bir de yaşlılar. İşte böyle...
Bu günlük, bu kadar...




08.01.2013/Hatice AK