soğuk bir şubat sabahı
geleceğe doğru bir adım atmak için
uzun uzun düşünmeyi bırakmalı
zamanı iyi kullanmalı diyorum
ardından kuşları düşünüyorum

eskiden saçaklar olurdu çatılarda
kuşlar kaygısız uçardı göklerde
bu kadar betonlaşmadan yerküre
her canlı sığınacak bir çalı dibi bulurdu
zümrüt renkli ormanlarda

ne zaman ayaza düşse yüreğim
kuşları düşünür dertlenirim
belki de direncim azaldı ne bileyim
başım gövdeme yük oluyor bazen
onca yaşanmışlıklardır belki de sebebi
hep en mükemmeli ararken

yine bir çıkış noktası arıyorum
ne aradığımı bilmeden
bu masada tek başıma
daha kaç sabah otururum
kaç seher beklerim kumruların dönüşünü
kaç gün doğumuna tanıklık ederim bilmiyorum

bu aralar kırık bilek kemiğim de öyle çok üşüyor ki
bazen sandalyede bağdaş kurup oturduğum
sokak lambalarının yerine üşüdüğüm de oluyor
ama beni en çok ne üşütüyor biliyor musun

"senin yokluğun"




2 şubat 2022-haticeak