suyu kirleten çamur değildir
toprağız, inan
dönerek kıvrılırken paltoya
bir kedi kıçından öpüyor piresinin
toprağın üzerinde

gözlerim, göremiyorum aman tanrım
uyutulduğum şu yas
anırırken hayat içimde
döl döşek susuyor tarih
kömür eşittir elmas

çorabını giyip çıkmalı bu diayardan
bilgisiyle övünen goth
simsiyah nisanlar bağışlıyor çocuklara
korkuyorum
fasl-ı muhabbet tam da nihavend makamında
not defterini açıyor masa örtüsü yerine
gururla bakıyorum arkama

çok yumuşak bu aralar
bizim gibilere her şey yarım
günde bir öğün
kırık zar gibi dudak
erkekliğinden soğutuyor insanı

kendi adımla çağırıyorum hücrelerimi
unutabildikçe yoğun ezberlerimi
ne çok sağkat bırakıyor hayat
oysa ölüm kadar güzel şu tepeler
yanmazlığın maksuduna ekiyor hatırasını
getto tüm duygularımız

bırakınız yaşasınlar
bırakınız yazsınlar