İçimi seninle sahiplenecek bir uçurum bulsam
Hiç düşünmem değiştiririm zamanı
Sen kıymet bilirsin
Ben ise huzur

Yağmurdan korkan bir ateşsin
Güneşe sevdalı
Geceye sadık
Lekeledin yalnızlığı

Çıkar göz bebeklerini göz yaşlarından artık
Susuyorum ben de
K/ayıbından utan

Koşmak ve kaçmak birbirinden farklı şeyler
Ki ben sadece yürüyebileceğine inanmıştım senin
Geceyi, günle
Acıyı, benle

Oysaki sen;
Elini bir taşın üzerine koymuş
Dünyanın ters dönmesini bekliyordun
Tesadüf bir acıya aşk süsü verecektin

Yapma!
Rüyalarda kayan yıldızlara dilek tutulmuyor

Yıllar sonrasından söz etmek istedim sana
Nefesini tutamadın benimle bir ömür
Bir sonraki için hayatta kalabilmek için
Bir öncekini öldürdün
Adın bir halk ayaklanmasında geçti sonra
Adın bir soykırımda
Senden fazla kendime kırıldım

Hiç kimsenin nerede kaldığı
Senin neden gittiğin kadar önemli olmadı hiçbir zaman

Şimdi ellerimize sıkıştırsalar bir uçurtmayı
İlkin gökyüzü inkar eder bizi
Sonra rüzgarlar
Ve ardından bütün noktalama işaretleri
İkimizin yaşını toplasan bir ceset etmeyiz

Çocukken bütün uçurtmalarımı kuşlardan yapsaydım keşke

Mendil satar
Cam siler
Şiir yazar
Uğurlarım sanıyordum sensizliği
Ellerimi salladıkça
Kanım sızladı damarlarımda

Ey zaman
Ziyaretin kısasıdır makbul olan

Ölsem kimsenin umurunda olmayacak
Yaşasam, kendimin
Birilerine gittiğini anlatsam ne olacak?
Haklı olsam?
Kimi insanların kafatasında;
’Hayatla girilmez’ yazar
O kadar...

Aynada kendim ile karşılaşmamı
Kendim ile yüzleşmekle karıştırmadım asla

Benden mi gitmeliydin?
Yoksa, kendine mi gelmeliydin?
Otur bir kez daha düşün bunu
Ve sakın yanılma!

Düşman lüzumundan fazla yorgun
Su, çocuk taklidi yapan bir gecedir
Vazgeçtin ya benden ;
Git alnına hesabını ver dudaklarımın

Meyve veren ağaçları sadece çocuklar taşlar
Yanılıyor muyum yoksa?