aşktı yüreği adam tüm kitapların ön sözü..............



tedirgin cümlelerden
korkusu silik sözcükler bağışladı yalnızlık yüreğime
aklım bir ton buğday tarlası
şah damarım kızıl bir yorgunluğun suskun anıları...

ağlarken eğilerek yüzümü sürdüm şehrin orta yeri gözlerine
bulutlar düşüyordu tam da merkezi boşlukların ırmağından
kapımı çalan iklime elimi sürdüğüm gece yarısı suskunluğunda
biliyordum ki
basamaklardan çıkan figürler dağılacak ezik serüvenli odaya
ve rihter ölçekli bir sevgi koynuna alarak geçmişi
bir bir ağrıtacak yüreğimin seher vakti özlemlerini...........


gülümseyerek büyüyen zaman arası rüzgarlarda var
her şey aklını yitirmiş kabuslardan gelmiyor tabi ki
eli ayağı sonsuz sevgiler besleyen hayallerde var
kabına sığmaz kalabalık sevdalar akar caddelerin sağırlığında
kör bir akşam karşılar top yekun yağmurları
ve damla damla hisseder görmeyen ıslaklık acısız sokakları.......


ağır yenilgiler toplayarak
cephelerin sınırlarından çekildik bazen hayati yalnızlıklara
kuytular siyah bulutları çekerdi duvarların nasırlı acılarına
bir çok yaşam koptu çocuk güzeli düşlerimizde
aynalarda gördüğümüz kimseleri unuttuk sarhoş dalgalı şehirlerde
bağışlanacak nice suç bindi suçsuz yere aşklarımıza
ama bağışlayacak hiç bir yürek olmadı yıkıldık kaldık bilmediğimiz ağrılarda..


topladığım
acılar ve yalnızlıklar adına gelen mektupları
tek tek okudum simsiyah gecenin varoş sevdasında
sabahın altısında çamura bulanarak okula giden çocuklarda ağladım ara sıra
salkım söğüt hayaller resimleyen ressamların fırçasına aşık oldum
kadınların resmi geçit susmaların da
çığlık çığlık fermanlar yazdım cumartesi annelerine
aklımın firari kaçmalarında
ıslıklı hayatların sahnelerinde ağlarken buldum palyaçoları
dümdüz bir kırgınlığın eşiğinde son buldu konuşmalar
ve yazdığım hiç bir kelime umudunu yitirmedi
o yüreği rehin günlere rağmen
hep yaşadı harflerin tozlarında ki uysal ve aşık tutanaklar................



bazen kaçak yalnızlıklarda kalabalık aşklar yaşıyor ruh dediğin...