ŞAİRİM DİYENLERE
Şair;
naif biri ise, bal dökülür dilinden,
değilse özünde şair,
o şiir yazdığını sanır.
Dili olur bir diken,
saygısızlık mizacı,
ne haddine gerçek şair var iken.

Şair, ağır olur,
saygın olur,
hür olur.
Yüreğinde sevgi taşır.
Dili baldan tatlı,
kalemi sevgi damıtır.
Bazen süvari gibi yeğin,
bazen yalın ayak.

Şair; adalette terazi,
ahlakta emsalsiz örnek,
haksızlıkta dili keskin,
aşkına, ahlakına düşkün olur.

Şair’e kimler vatansız diyebilir?
Vatanı da var elbet!
Onun;
özü, sözü, taşıdığı ruh bile vatandır.

Şairin, yüreği taş,
kalemi kurşun,
dili kılıç olmuşsa eğer;
helaline, helal gelmiş,
mabedine karlar yağmış demek ki.

Öyleyse; dili kılıç kuşanmalı,
dişleri aslanpençesi,
yüreği kin, nefret saçacak,
can alacak, kan kusacak mabedi için.
Hem de Allah’ına kadar kusmalı.

Şair; minnet etmemeli,
Şair; boyun eğmemeli,
Şair; kadirşinas olmalı.
Başını her daim dik tutmal

Mabedini temiz tutmalı,
tüketmemeli,
tükenmemeli.
Had bilmeli, haddini bilmeli,
sözüne sadık olmalı,
ahde vefa kılmalı.
Bu olgular yok ise şairde;
şairlik makamını kirletmemeli.
Ki bu makam;
Peygamberlik makamı,
En kutsal makam bilmeli.
Öyleyse;
hakkı teslim etmeli,
işine gelmiyorsa, bu makamdan defolup gitmeli.
Hüma Efkan