Çıngı bir gün yangını çıkaracak

ağlamak kayboluyor

gülümsemek yersiz

durmak biraz durmak

ölmek ne gariptir

ne tuhaftır mevsimler

istikrarsızdır sevinç

üzülmenin sonu yoktur

ne tuhaftır saklılık

bir kabuğun içinde

sisli düşüncende ne zordur karar vermek

anlatamamaktır,

tohumu söndüren ...

ne gariptir benlik,

sürünür yerde,

başlar felaket

eteklerindeki taşları döker ağızlar

terk olurum

ve koskocaman bir anlamsızlığın

yaşamaya mecbur bedenidir bedenim

bedenim bir istila ülkesi

zihnim esir alınmış

yetenek uyuşuk

çabam uyuyor

ve

gürültü kopar

toprak sebebiyet verir

ne ağrıyla buluşan ...

ne aynada bağıran çürümüş yüzler

ve o kadar kanayarak ,

çağıran,

israftır düşüncem

devamlı boşa giden ...

ruhum

esrik bir attır

şehirin küfünden

bağlı sımsıkı...

öylesine üşüdümki

şimdi yanarak mükafatlandırıyorum

içimde kıyım


bir düşman sesi

kapımın dışarısından

ziyaretçim kör hastalık

kabul ettiğim ağlak bir macera

ve yol katederken gördüğüm herşey

tuhaf kadersiz ve yaşama dair...