Ey Homeros! Kahramanlar ölmez derdin
Başını kaldırda bir bak !
İlyada’yı Arşın göğsünden sevişerek indiren sendin

O zamanlar sütlimandı yürek
Sütlimandı derya
Dağ taş orman ve dünya sütlimandı
O kahrolası savaşı sen çıkarmasaydın
Aşk sevginin koynunda süt liman kalacaktı


Kargalar öpüşürken sarı solgun sonbaharda
Kılıç kınından sıyrıldı
Yeşil mavi kırmızı oluk oluk aşk aktı
Ay, güneş ve yıldızlar el pençe divan durdular
Oysa bencildi aşk, hiç bir savaşçı bunu göremedi
Ne Ay’ın şavkını
Ne de Güneş’in tendeki sıcaklığını
Onlar ki tahtadan katırlarıyla karanlığa yürüdüler
Onlar ki kardeşi kardeşin koynuna şehvettiler
Aşka aç bir şeytan gibiydiler
Gittiler
Gördüler
ve öldüler

Eyy Athena !
En öğündüğün şey dudağında ki ateşten gül idi,
o da ilk yağmurlarla ıslanıp söndü
Yüreğin şimşeklere kilitli
Gözlerin Venüs tadında değil artık
Bakışın Truvalı kadınlar gibi kanımı ateşlemiyor
Ben o fırtınalı havalarda Posadion ile savaşırken
Sen Paris’in kıyımına şuh kahkahalar atıyordun.
Elindeki kanlı gömlek Aşil’in, ne zaman unuttun


ve şimdi
bin yıllar geçti

Heyyy Homeros uyan ! Aşil öldü, anlamalısın
Küllenmeyen asil aşklar için beni
kanlı göğsünde ki
ateş ırmağında yunup
yeniden yaratmalısın....