öyküsü şimşekten üşürüm
duman saçlı ormanlara benzer yüzüm
gün eskir mi demeden ağlamaya hazır
sokak tozları yutup anılarda bile
kokunu aramanın hızıyla gergin...


gölgeler not ederim yüreğime
ola ki yokluğundan da kaçıp
sığınırsam diye çırılçıplaklığına
gözümün önünü göremediğim temmuzlarda
anlam arayışından korkan bir çocuk gibi
kapı önlerine uzak...

yakamı bırakmaman kışı öldürür
içinden gemiler geçen şehirler kurulur umutlarda
merakları biter aşıkların
fotoğraflı donuk zamanlar düşer peşime
gidersem seni sevmek adına
kalırsam senin için
rüyasız bir gerçeğe karşı...

atları yorgun seferlerde sular içer
uzak bozkırlara şehvetli koşar adım
uykularım
ses sağırdır
düşmek bitmez bir türlü
yer gelmez ellerime
yine de yaşarım
sabah olur da toprağın kasıklarında
bir ot biter diye gülüşünde...

kozu bulutta göğün
bulutun yağmurda
yağmurun özlemimde
özlemimin yalnızlığımda
yalnızlığımın kozu yok
ölüm geçmez burda...



kağan işçen...