Yorgun bedenimi taşıyamaz halde ayaklarım
Rotadan çıkmış gemi misali dolaşıyorum
Hiçlik ile varlığın tam ortasında
Karamsarlık denizinden sağa dönüyorum
Kimsesizlik ormanın az ilerisinde
Öyle demişlerdi bana

Bir yer arıyorum
Sessizce içimi dökecek derken
Tarifi gelivermişti
Azaba sarılmış yüreklerin
Tek uğrak yeriymiş

Bulmak kolay olmuyormuş
Açılış kapanış saati yokmuş
Ne zaman yürek kanıyorsa
Akan kan gösterirmiş yolu

İlerde bir ışık çarpıyor gözüme
Kaybolurken içimin karanlığında
Birkaç hıçkırık deyiyor kulağıma
Ağaçlar arasına sığınan
Sanki yolunu kaybetmiş binlerce ruh

Bedensizliğin aleminde yol alır gibiyim
Oysa hala soluk alışverişim devam ediyor
Ölüme çeyrek kala olsam da
Savaşım sürüyor kara toprağı kazanlar ile
Azrail’e yandaş olanlar ile

Ay gök yüzünde tüm ihtişamıyla parlıyor
Ama yıldızlar nerede yine küskünler mi
Yerde parlayanlar masal kahramanlarının
Yol bulmak için attığı çakıllar mı
Şimdi de masal diyarına m ı düştüm

Kaybetti yolumu
İlerideki ışık gittikçe yaklaşıyor bana
Yoksa benim mi adımlarım hızlandı
Bana sorgusuz sualsiz kucak açacak mekana
Birkaç adım kaldı derken

Ayaklarım duruyor
Bedenim buz kesiyor
Gözyaşlarım bebeklerimde donuyor
Burası beni gönderdikleri yer
Kaybedenler kahvesi ….