Gecenin kör yarısı uygun kaçarsa beni hatırla demiştim oysa...
Kim kör, kim uykusuz belli şu saatten sonra.
Vuslata öyle bir sarılmıştım ki oysa,belki de nefessiz bıraktım o an...
Yitik ve unutulmuş türküler gibi kimsenin bilmediği sensizligi zikrediyorum yıkıntılarındaki duvarlar altında.
Ya sen, ya bensizlik başka çıkışı yok bu hazan yokuşunun.
Ya terk, ya firar başka sonu yok bu oyunun.
Siyah yada beyaz kadar net değil griye çalan rengim.
Rengarenk bir uçurtmanın fırfırlarında saklıydı gözyaşlarım, belki de o yüzden yağmur sandın yüzündeki ıslaklığı...
Rüzgar sanırdın yüzüne vuran, o ılık esintiyle sana ulaşan sensizlik melodilerimi.
Hiç bitmemiş ve sonu olmayan bir karanlık gibiyim şu günlerde.
Ellerim buz kesiği,gözlerimin ışığı belli belirsiz.
Yeni doğmuş bir bebeğin masumiyetindeydi oysa tüm dokunuşlarım.
Kim bilirdi günümüz coğrafyasında birinin bu kadar sevilebileceği,
Aşk en demode eylemken rüyalarda bile...
Velhasıl yine gecenin kör yarısı uykum kaçtı, kendimden habersiz sana yolladım uykularımı.
Belki sende benim gibi uykularından firarsın, kimbilir! belki de bizsizken bizi özledik...
İnsan sevdiğini rüyalarında görürmüş derler ya
Ya ben sevmiyorum ya bunlar yalancı!
Bir sen birde dedem vardı, yanındayken bile özlediğim
Düşümde bile göremediğim sevdiklerim, belki de bu benim lanetim.
Birini çok seversen onunla imtihan olursun derlerdi belki de en büyük hatamdı: seni çok sevdim...
Bir daha seni bu kadar çok sevmiyeceğime söz veriyorum, gelsene şakağıma.
Ansızın alacakaranlığın şafağında bulsana beni.
Her filmin sonu mutlaka mutlu bitmeli...
Hadi şimdi filmleri yalancı çıkarmayalım...
Ve adamla kadın sonsuza kadar sevdi...
Mehmet Kovancı.