Yorgundu gece, benden çok çekmişti kendince,
Bir sitemkar kıskançlık tutmuştu beni.
Tutamadığım elleri kim tutmuştu kimbilir...
Günün benzi soluktu yenik bir savaşcı gibi sapsarı kesilmişti çehresi.
Ben yine öfkeler kusuyor, sallanıyordum gündüz, gece.
Niye yarım kaldı ki her hece...
Yazdıklarım bunlardı ya yazamadıklarımı duysaydı.
Ölür müydü ki sevgili tutar mıydı bir titreme!...
Benim için mi? güldürmeyin beni...
Ben yanardağ sonrası külüm.
Şimdilik kıymetsiz, hükümsüz bir ayakaltı işte.
Yazdıklarım buydu ya söyleyemediklerim...
Bilseydi küser miydi kendine?
Koca bir kitap yazdım önsözü gözleriyle başlayan.
Tükenemeyen bir hikaye...
Şimdi gelsen ne farkeder ki ben başkentsiz bir ülke.
Çehrevesiz resim.
Senden sonra dile alınmamış bir türküyüm.
Ellerim yine kilitli birbirine sanki bir çift el bekler gibi.
Geceyle gündüzün kavuşması gibi, biri sönerken biri yanan hükümsüz bir fener, limanı olmayan , ihtiyaç duyulmayan.
Kim bilirdiki bu en zor bulmaca.
Yukardan aşağıya sen, soldan sağa sen...
Nersinden bakarsan bak tek harfi çıkmayansa ben...
Mehmet Kovancı