Insan sevmeye başladığında yaşadığını anlar,
sevmeye başladığında korkmayı öğrenir.
Önce bir kar tanesini gibi hafifler, sonra kaybetmekten korkarak evren kadar ağırlaşır.
Hayat kulağına okunan adınla başlayıp,bir musalla taşında boylu boyunca uzanıncaya kadar süren bir serüvenle doludur.
Yaşayan, kelimelere döker acınası acizliğini.Aslında hiç yaşamadığını bilmeden...
Sevdim zanneder, yaşadım zanneder bir kar tanesi gibi bir avuç içinde eriyip gideceğini bilmeden.
Sevmek bu aciz hayatın içindeki en hoş meta,hata ve cezadır.
Peki ya sevmeden geçen bir ömür? Bir zindanda sadece güneşle konuşarak geçen onlarca yıl kadar acınasıdır.
O zaman sonunda üzülmek de olsa biryerlerden başlamalıyız birilerini bişeyleri sevmeye.
İlk önce kendimizden başlamalıyız bunu başucu doktrinimiz olarak kabullenmeli öyle başlamalıyız güne.Aptalca gelecek ama ayna karşısında kendine bir kez göz kırpabilir, kendinden makas alabilirsin mesela...
Selam vermeyi öğrenmelisin hayatta, selandan önce mesela...

Mehmet Kovancı