BENİM CENNETİM?SENİN KİBRİN!.

Şimdi içimde kekremsi bir tat bırakarak gittiğin bu şehre en tepeden bakıyorum.
Işıklar o biçim güzel denizin üstünde sanki dans ediyorlar;
En köhne en beter yerinden bakıyorum fareler cirit atıyor.
Oysa beni enterese eden bir durum yok.
Çünkü içimde ne dans eden sen kalmışsın nede orda burada koşuşturan heyecanlı mizacın.
O yüzden herhangi bir coğrafya artık bir diğerinden farksız bir diğerinden anlamsız.
Büsbütün karıncalanan vücudumu buradan kaçırsam;
Bir başka sensiz toprak parçası,
Büsbütün gitsem buralardan bir daha görememe kuşkusu.


Kırış kırış olmuşsa dümdüz alnım,
ikide bir kızıyor kaşlarım yerçekimine her daim inatsa,
yüzüm mayhoş duygularım kapkara bulutlarsa:
Gittiğinde içimde kalan o anlam veremediğim paslı çivi yutmuş gibi kıvrandıran,
Bir türlü içimden çıkmayan yokluğundan.

Şimdi gel...
Çok mu geç yoksa! yoksa değişti mi her şey yoksa sen mi değiştin?
Yok kal kendinle.
sen kal yine bildiğin bilinmezliklerinle.
Alıştığın şehirlerin kaldırımları belli ki pasparlak,
Paslı puslu sokaklarımda yapamazsın artık sen.
Cennet ikimize dar senin yüzünden.
SENİN KİBİRİNDEN.


MEHMET KOVANCI