Ayrılık vaktidir, yine çatıp gelmiş başucuma; sensizlik...
Çatık kaşlarıyla acımakta bana, tüm şiirler ...
Kırk yerinden kırılsa hüznüm diyorum.
Bir kara, kızıl çaresizlik başucumdaki.
Eşref saati, Araf’ta.
Yarı yıkanmış yüzüm ve yüzümde hüzün.
Kırık dişleriyle tarak gözlerime bakmakta...
Düşlerime yakamozlar da vurmaz oldu nicedir.
Kilitli kapılar, hep yolum kesık.
Burnumda bir zemheri yangısı.
Sevmenin Türkçesini onlara öğretsin, birileri!
Yukarıya baksam veda, önüme baksam ayak izleri.
Kaç bekleyiş daha taşır bu cılız yürek; Kaç firar daha kaldırır ?
Bedelini, bedenime yüklenmiş intihar yüklü bulutlar.
Yüzüme yüzüme çarpan, solgun sıfatlar.
Hayal olmak ne garip, kalabalıklar içinde avazı çıktığınca bağırırken insanın.
Büsbütün buza kesti, üşüyor ellerim inadına.
Eline bir kılıç tutuşturulup savaş meydanına bırakılmış on yaşında bir çocuk kadar şaşkınım...
İntihar bu bendeki besbelli seninle her imtihanım.
Mehmet Kovancı