Bana bu şiirleri yazdıran o kadını
Bir zamanlar başıma taç eyledim yetmedi
Besmeleyle birlikte anıp onun adını
Yüreğinde kaç mevsim hac eyledim yetmedi

Sevdası ilmik ilmik sarmıştı dört yanımı
Aşk desem aşk değildi yoktu bunun tanımı
Ona kurban adayıp bu emanet canımı
Yolunda İsmailce koç eyledim yetmedi

Asla leke sürmedim bu sevdanın gizine
Ne koynunda uyudum ne uzandım dizine
Aşkına meftun kalbi vurup Mecnun izine
Bir çölden diğer çöle göç eyledim yetmedi

Yüklese de üstüme onca derdi elemi
Ondan başka yazmadı yüreğimin kalemi
Onun için karşıma alıp cümle âlemi
Canım dediklerime hınç eyledim yetmedi

Gönlüm bayram ederdi onun ismi dendimi
Çağırdımı koşardım yıkıp cümle bendimi
O mutlu olsun diye sefil edip kendimi
En güzel çağlarımı hiç eyledim yetmedi

Bir gün yeter demedim nazlarından üşenip
Hürriyet aramadım bu sevdadan boşanıp
Her cefasına karşı sevgim ile kuşanıp
Şu biçare gönlümü tunç eyledim yetmedi

Aydurmuş’um içimde dinmeyen bir sızı var
O dediğim kişinin bir oğlu bir kızı var
Ama hala kolumda o günlerin izi var
Telafisi olmayan suç eyledim yetmedi


Mutlu Aydurmuş