Bir kabahat ettimse bin kere pişman oldum
Bir kerelik kusura bakmasan ne olurdu?
Ben kendi vicdanıma esasen düşman oldum
Her fırsatta içimi yakmasan ne olurdu?

Ne vardı yakmasaydın pire için yorganı
Ne vardı kazmasaydın bu sevdaya kurganı
Suçumu idam sayıp hasret denen urganı
Şu zavallı boynuma takmasan ne olurdu?

Olan oldu bir kere tartışmak etmez fayda
Kim ne demiş kim ne der düşünüp alma kayda
Elbette sitem hakkın ne söylersen hay hay da
Bu aşkın yuvasını yıkmasan ne olurdu?

Ben yanlış yapmazdım da; gençlik mevcuttu serde
Yaramı kaşıdıkça düşürdün beni derde
Bir hevesin suçunu olur olmaz her yerde
Tokat gibi yüzüme çakmasan ne olurdu?

Günler boyu o hilal kaşlarını çatarak
Derdime dert ekledin aşka gurur katarak
Sana ait gönlümü sahralara atarak
Umudumu zindana tıkmasan ne olurdu?

Hatamdan arta kalan günahları yok sayıp
Kalsan ne kaybederdin gururlarından cayıp
Avucumun içinden bir yıldız gibi kayıp
Karanlığın içine akmasan ne olurdu?

Boynumda ağır bir yük bu günahın vebali
Bir türlü göremedin yaşadığım ahvali
Ölüyü sorgulayan Münker-Nekir misali
Her fırsatta hesaba çekmesen ne olurdu?

Neler neler paylaştık bu sevdanın dününde
Şimdi ıstırabı var ömrümün her gününde
Af dileyip ağlarken dizlerinin önünde
Yüreğimi elinle sökmesen ne olurdu?

Aldırmadın bir türlü verdiğim sözlerime
Nefretini haykırdın bakarken gözlerime
Artık iş işten geçti çığ düştü közlerime
Bir kere o kapıdan çıkmasan ne olurdu?

Mutlu Aydurmuş
26.04.2007/İSTANBUL