karanlıkta uçmaya mahkum alıcı bir kuşsun şimdi
sessizce süzülüyorsun gecenin derinliğine
ay büyüyor gözlerinde
gözlerin büyüyor özleminde


parıltılı gülüşleriyle iyi dileklerini sunanlar
hiç de göründükleri gibi değillerdi
görünür değillerdi çağanozlar kadar
ağman yerini arıyorlardı içten içe
didiklemek, köz basmak için
hiç dönüp bakma ardına öyleyse
gecenin kanatlarıyla yükselsin ruhun
bilinmeyen derinliklere


bu acı neyin nesiydi deme
biliyorsun geri istiyor verdiklerini
görülmeyen dünya, zaman zaman
göğe kuşak olmaz biliyorsun
geceleri kentleri süsleyen madiden ışıklardan


derinlik için yeterli karanlığı sağlarken Mara
yol açılıyor
gecenin ucundaki aynadan geçiyor ruhun
büyüyen ve ıslanan gözlerinden
ay süzülüyor içeri
kendini görüyorsun seven gözlerden


denizin derinliklerinde başlamıştı bu gizemli yolculuk
yok artık solungaçların
boğuluyorsun karada
daha fazla hissediyorsun her gün
doyasıya soluyabilmek için maviliği
ya solungaçların olmalı
ya kanatların
hiç de insancıl değil artık yeryüzü.



Barba