Buldozerin Elleri

yağmur ıslatıyor sabrımı
bıktım şu mermi gibi ağır havalardan

hüznün önüne dikildim acar süvari misali
geceye inat
tanrım biliyorum yine de bütün yaradılmışlar sana muhtaç

pusuya yatmış yarınki dünlerde hergeleler
işlediğim toğrağa ekmişler mayını
şimdi kara donlu acılar bağlar ellerimi
avucumda sıkıyorum acılı öfkemi

bedenim zemheride yedi zehir gibi soğuk suları
işte o zaman öğrendim
insanın kendi yüreğinde buzu yakmasını

orta anlamlı sözlerdi orta yerde söylenenler
komşunun tavuğu niye kaz görünür ki komşuya
sözgelimi bal tutan neden parmağını yalar
ya da
emperyalizmin büyük amacı ne

aslanın öfkesine hedef oluyordum daha başındayken bakışların
sirklerde hep gülen palyaçoya güleriz işte

bunlar ıvır zıvır konulardı fakat ben yine de aklımı takıyordum
yani ki hep keseden menzile giden yolcu gibi
eldekini tüketiyordum biteviye
aklımdan ruhumdan yiyordum habire

duyun hele ey çaplı düşünürler demagog siyasiciler
bundan böyle kaldırım taşlarının taş olduğunu
suyun kendi mecraında akacağını anlama zamanıdır
şimdi yüzüme vuran yel düşünsün işin sonunu
bir adım ileri zıplayıp kırmalı diyor iç sesim korkunun korkusunu
yıllardır iğreti yaşayan fikrin sesini
gayri tutmuyor arabesk tutmuyor fukara edbiyatı anla
bunların cılız sesi tırmalıyor yürekleri bir an sadece
çünkü
çareler yemiş mayını yemiş zıpkını
sarmış ciğerlerini çağın doymayan yanlı hastalığı yutmuş uyutan masal afyonunu
beri yanda yaptığımız da demokrasi kavgası
ilerici gerici ilerici gerici

gün ışığı gerçeklere yalancıdır hatta sahtekâr
bütün hüneri onu bunu aldatmak ki o da ışığın bir oyunu
gerçeğin acı yüzünü görenler ne diyebilir ki onca karanlığa

aslan kafesteyken esareti nasıl nasıl sığdırsın içine
bilge bile aslana anlatamaz kafesteyken de aslan olduğunu
daha fenası tutsak özgürlüğü

ben karanlıkla ışık arasında kalmışım mütereddit
kaybediyorum kendime olan hakimiyetimi
tarihin içinde boğuluyorum tarihten
yere batsın Hitler’in cesetle beslenen acımasız gücü
kraliçenin ekmek yerine
ekmek isteyenlere pasta ikramı

ne öğrendik ki dönüp bakınca içimize tarihten
demagoji gide gide insanı kendine tutsak eder
aklını canını kaptıran kalır ruhuyla
işe yaramayan ruh cana yük olur sadece

dünyanın mutluluğu geçiyor dünyanın üzerinden her gün
öpecek bütün insanları öpecek kalbinden ya
bir kurtulabilse ah bir kurtulabilse buldozerin ellerinden




Şükrü BEŞİKTAŞ