İnsan

Kayıp bir yıldızın peşinden koşar adım gider gibi ışınlanıyorum ben duruşuna
Dilinde eskimiş bir türkü ve ellerinden tutan milyonlarca çocuk oluyor zaman
O şaşkın vakitli anların yelesinde mülteci bir zaman hıçkırığı oluveriyor insan
Saçlarını okşayıp masana ilişen yağmur damlasına sözler iliştiriyorsun korkarak
Korkuların okşanası, dilinde ahraz bir küfür ve asırlardır susturulamamış çile
Bakışlarındaki gurbet akşamlarına kıvrılıp sıcacık kahve yudumu olmayı diliyorum…

Aşk

Titrek aksinde yaşamın, bileylenmiş ve hedefini şaşıran bir bıçak
Gidenlerin ve gelenlerin ülküsünü tüttürmek belki de bir menzilde
Kımıltısız ve toprağa sevdalı yaprakların damarlarındaki yalnızlık
Sözsüz yaşamaların sonsuzluğunda uçuşan kelebeklerin hazin çığlığı
Belki de ötelenmiş hallerimizin çürümüş kaplarından yediğimiz lokma
Belirsiz akıbetlerin sarı ırmaklarında bilinmezliğe yapılan yolculuk…

Özlem

Bir kuşun kanatlarından dökülen yaşam poleni, hercai günlerde
İki zeytin tanesi kusursuz bir yüzde, sımsıcak bir bakış yüreklere
Küflenmiş saatleri kırıp atmak uzaklara, kıskançlık ayini dillerde
Unutmak kötürüm bekleyişleri, dillerin çarpışması bir menzilde
Sözleri özgür bırakmak, okşamak bir kısrağın saçlarını sevgiyle
Delirmiş bir güzelliği beklercesine, yağmuru içmek hararetle…

Sevgi

Parsellenmiş oyun alanlarında kayıp bir apolet, kırık oyuncak pili
Bekleyişlerin derin katmanlarında hazin bir beste, uykusuzluk hali
Kangren düşlerin örselenmiş bayramlarında göğsümüzdeki telaş
Umarsız sevinçlerimizin yanık tenli hücrelerindeki mağrur yalnızlık
O dağ başı yalnızlığımızın hayal ülkelerindeki acıkmış masal artığı
Hangi gecesidir aşkın unuttuk, göğsümüzdeki bentleri yıkan açlık
Bu yüzden yürekten sızarak, ruhumuzu aydınlatan ışığı avuçladık…

Selahattin YETGİN