çocukluğunu unutan çocuk
buluttan yaptığı kartopunu
fırlattı geçmişine
ısıttı nefesiyle
buz kesen ellerini
bir parça ıslak gazete kağıdını
attı teneke kutuya
kağıdın dumanıyla
çiçek çizdi serçe parmağıyla


daha bir sokuldu ateşe
gözbebekleri oynaştı
hava karanlık ve ayazdı
göğü temizliyordu yıldızlar
uzaktan bir ıslık sesi
yürüyordu
korkunun gölgesinde






bir köyü vardı
hani ıssız olanlardan
bozkırdı toprağı çok

yürekleri küskün
bir gün ansızın terk edip
göç etmişlerdi İstanbul’a


ki istanbul
dünyaydı gönüllerinde
yoktu eşi benzeri
sımsıcak ekmekti




uçuştu sağa sola cüce alevler


aslında öyküler birdi
değişse de kahramanlar





bir yıldız kaydı
gülümsedi
çocukluğunu unutan çocuk
kocaman bir uçurtma diledi
şöyle üstüne binip
alarak arkasına rüzgarı
süzülmek istedi köyüne





içi titredi
yanaklarını yıkamaya başladı gözsuları
öksüz başı
asılı kaldı göğe
bir köpek
usulca sokuldu yanına



kör bir sokak lambası inliyordu sanki
bana gözlerimi verin
bana gözlerimi verin














gönül gençyılmaz