Nereden gelmiştim buraya?
Hangi badirelerin üzerinden atlamıştım, geçerken.
Kimlerin feryadına derman olup,
Kimlerin avazını bastırmıştım sessiz?

Bendim!
Her kes gibi, yiten zamanın içinde
Bildikleri ile bilmez yere savrulan
Tıpkı sen gibi, ben gibi, hepimiz gibi…
Gün geldi!
Bir elmasın ışıltılı damlasından nakşedildik dünyaya.
Seçimler yaptık akıllıca

Ve
Yaşa dendi hepimize, yaşa doyasıya…
Önce tertemiz saf bir melektik, kanatları olmayan
Bir zaman sürdü bu yanımız...
Sonra
Topladı pılısını pırtısını, sırra kadem bastı, o yanımız.
Kaldık anadan üryan!

Ne bulduysak kuşandık karaktere dair…
Kimimiz çok kaptı, kimimize hiç kalmadı.
Kendimizde bulamadıklarımıza bakıp, daha da çok içerledik.
Gurur, kibir denen şeylerin içimize doluşunu, öylece seyrettik.
Sonra, kara kara perdeler çekildi
Mil indi gözlerimize…
Küf kokuları işledi burun deliklerimize.
Yosun tuttu içimizdeki duygular
Terk etti kahkahalar.

Onca ağır kalibreli vurgunları, yiyince
Doğrulamadılar tekrar.
Sahte gülüşler aldı yerlerini
Bunca kir, bunca pasın arasında terk etti.
En büyük karşılıksız verişler.
Menfaatler yerleşti bedenlere.
Gittikçe kirlendik, kabahatlerin özüne işledik.
Güle, güle demez olduk içimizden gidenlere.
Eksikliklerini de anlamadık, ta ki bir gün gerçekten gerek duyana kadar.
Yine de nankör değildi, hışımla içimizden söküp atılanlar.
Cansın neden bana haramsın demek yeterdi geri dönmelerine.

Velhasıl-ı kelam,
Bir candan değil; bin Canandan geçmeyi marifet bildik…
Yolu yordamı bıraktık, koca çağları yuttuk.
Kendimizi unuttuk.

Yetmedi!
Her yüreğin kapısını zorladık!
İşledik en derine kadar.
İnsanlığı karaborsaya çıkardık.
Rantların artan yanına kolayca ekledik.
Elde avuçta ne varsa zorladık.
Ve an geldi!
Korktuk…
Bakamadık yaptıklarımıza…
Yumduk gözlerimizi, sandık ki taktığımız bantlar bir işe yarar…
Yaramadı!

Üstündü evet insan doğada!
Lakin nereye kadar?
Ve silkindik dalımızda bir elmanın silkintisi gibi…
Düşmedik yere,
Ama biliyoruz artık düşmek ile düşmemenin arası bir karar.
Verirken bir zarar, adam akıllı düşüneceksin
Bir terazi yetmez dengenin gidişatını ölçmeye
O yüzden tartarsın bin bir kefede ettiğini.
O yüzdendir bunca boşa koyup tutturamaman dengeyi.
Bir adımda sıyrılır, bir adımla boğulursun bazen.
Bunca hesaba ne gerek var ey insan!?

Saf olan yanınla baksan
Güzelliği solusan
Dünyaya...
Atlasan kendi kendine düştüğün tuzaklardan
Arınsan kibirden
Kırsan kendine vurduğun tüm zincirleri
Çıksan her türlü zandan
Kaldırsan hayatına çizdiğin sınırları
Kalsan yine anadan üryan
Değiştirsen seçimleri
Geçsen tüm derslerden
Aynada olan şeyin yansıyacağını
Unutmasan..
Daha çok gülsen mesela
Hayat gülümser
Hayat coşar
Ey insan!


Maide Özgüç