Ben,
Trabzon’da sürmene bıçağı
Rize de çayım.
Koçköroğlunda nara
Yunus Emre’de HAY’ım.
Balıkesirde Bengi,Erzurum da Bar,
Doğu kapısında Nene Hatun,
Kastamonu da Kara Fatma
İzmir de Hasan Tahsin,
Maraş’ta Sütçü İmamım.
Cemaatım,halkım
Gerektiğinde çapulcu,gerektiğinde kurt
Toroslarda ki yörük çadırında ışık
Ben kanla kızarmış bayrağım,yurdum!...
Aşıklar ölmez derler ya!
Ben ölmem;zira bu yurda aşığım.
Ben Anadolu’da noktayım,
Hem başlangıç,hem bitişim.
xxx
Gelişim Yesevi sülbündendir,Türkmenim
Asırlardır Kerkük’ü yurt tutmuşum
Beylikler kurup,hanlıklar büyütmüşüm
Hep yüreğim batıya akmış,
Batıya bakmıştır gözüm.
Bir işaret beklemişem,feda-i can demişem
Can dediğim sırtını dönünce ,yıkılmışam
Bayram günü Huzurmatu’da kurban edilmişem
Petrol yerine kanım akmış oluk oluk
Ezan sesi bir yandan serinlik verirken yüreğime
Diğer yandan yakmış içimi
Ve ellerimi açıp yalvarmışam;
YA BAŞIMA BAŞ GÖNDER: TÜRK OLSUN
YA DA GENÇ OSMAN GİBİ BAŞSIZ VURUŞACAGIM
Ben Kerkük’te,Huzurmatu’da ezanım
Vallahi:Hem Türk,hem de müslümanım!...
xxx
Ben;
Doğu Türkistan’da kanayan vicdan,
Utanan yüzüm.
Gece gelen ölüm aniden çalar da kapımı
Gün doğumundan sonrası gözlerimi de öldürür.
Zorla koparılıp götürülen kızlarım
Geri dönemez utancından.
Gözümün önünde babalar ölür,
Yiğitler,eli kınalı gelinler ölür,
Doğma sevincini yaşayamayan ceninler ölür ,dayanırım da
Temsilcim Rabia Ana
Gardaş kapısından yüz geri edilince
Ar gelir yüreğime,taşıyamam.
Mısır’ın Rabia’sına göz yaşı dökenler
"Şimdi verirken son nefesimi
Bu son seslenişim size
Ya tutun elimizden
Ya da gardaş demeyin bize"1
Ben sıradan biri değilim:TÜRKİSTAN’ım
Vallahi,billahi ben de müslümanım!....
xxx
Her an eza,her yan ölüm,her yer kan
Buna reva görülen tek ümmet:Müslüman!
Hangi suçun cezası,neyin kefareti bu?
Ey! ölümden sonra gölgesi kalanlar,
Ey! iki alem arasında sınır tanımayanlar,
Ey! zamanın sahibi,hükmeden
Yüzümüzü dönüp göz açtığımız,
Ey! ulularım,ey hızır,Ya Resulallah
Artık dayanamıyoruz!
Sanadır münacaatımız ey Allahım
Vucutlarımızdan yükselen alevler
Katına vardıysa...
Yetsin artık bu zulüm!
İsyan sayma sözlerimizi
Yanacak yerimiz kalmadı...
Artık yanamıyoruz!....

1)Bu bölüm Ozan Arif’e aittir.