farklı tarifini bilmediğim duygular içerisindeyim
mesajlar dolu dizgin gitti geldi..
“döneyim”
“ne olur izin ver” diyor..
“seni çok özledi gülün, sensiz olamıyor” diyor
çaresiz “gel” dedim
“tanıdık birileri var” dedi
vazgeçti..
vazgeçtim

hastaneye oğlana gittim
daha iyiydi
şükrettim, gülümsedik
gazete, dergi, bir şeyler aldım
muhabbet ettik,
neden sonra hanım geldi
bir şeyler söyledim
hiç önemsemedi

oğlan taburcu oldu
birlikte evine gittik
hiçbir şeyle ilgilenmiyordu
dışarıda yedik
bir şey yemedi, her şeyden şikayet etti
oğlan bir şey demedi
eşim hep surat astı
iştah kaçtı..

o yine otele, biz oğlanın evinde..
oğlanla dertleştim..
“yapamıyorum annenle”
“evi ben derleyip topladım” dedim
ayrılmaya karar verdim dedim
“ayrılan ilk siz değilsiniz
sen benimle kal”
telefon ettim
“sen bilirsin” dedi

dedem yıllar önce “sen yemeğe böyle özenirsen
az bir karının yaptığını beğenmezsin
kaynana gibi burun bükersin
vay sana gelecek karıya
Allah ecirini versin” derdi
eşim hamilelik döneminde, hatta doğumdan sonra
dünya bir yana, oğlu bir yana
bir eş olduğunu unutuverdi

artık ne varlığımın farkındaydı
ne de ne olup bittiğinin, kariyerimin,
defalarca yinelesem bile umurunda olmadı ne dediğimin,
hatta kariyerinden vazgeçti, içine kapandı
adeta her şeyden, benden bile caydı
ben de ihtiyaç duymadım herhangi birine
ama şimdi vuruldum işte Gülayşe’ye
yeter artık gül Ayşe!






insan birini severken, bir başkasını da üzüyordur aslında.. ya da sırf birini mutlu etmek adınadır başkasını eza.. ne yazık.. birine ilgi, hakedene ilgisizliğin ürünümüdür,
aksini söylemek mümkün müdür.
sizce;

devam eder bu gidişle