/ne iz kalır ne de bir ses
yanık bir resim
ölü nefes /



aşktı / saftı
bir hatıra defterinin yırtılan yapraklarında kaldı


“ne çok yakışıyorlar birbirlerine” demişlerdi

o ağacın altında
sadece bir kez değmişti birbirine elleri


genç adam
bir gün
bir hatıra defteri ve bir zarfta bir resim verdi eline


“seni daima k a l b i n d e
saklayacak olan
s e v g i l i n”

diyordu resmin arka yüzündeki dil


ne oldu, nasıl oldu
hiç hesapta yokken
savruldu avuçlarındaki sıcaklık
v e zamandan
el etek çekti sevda sesleri


“gitme dön” diyemediler birbirlerine
yırtıldı hatıra defterinin sayfaları birer birer
gecenin oltası çekip aldı günü gözlerinden


çekildi g ü n e ş
kırıldı düşler aynası / bozuldu büyü


aşk batmaya meylederken
buz kesti dünya
soluklarında artan sessizlikle
umut baş gösteremedi yeniden yeşile


kalbinde k a l m ı ş mıydı
s a k l ı mıydı hâlâ
bilemedi kadın
o sakladı sonsuzluğa değin…


insan hayâl ettiği sürece yaşa(r)tırmış
“o” hiçbir zaman
h i ç k i m s e olmadı onun için
delinmez bir kalkan kadar güçle
hep v a r oldu yüreğinde


sebepsiz sevdiler birbirlerini
ve sebepsiz ayrıldılar yine


toz pembe tablonun içinden
âniden çıkıveren kara kış
iki kuşu havalandırdı dalından
zorladı göçe


yarınlarını yitirmiş geleceğe
ahlat umutlar yüklemek boştu
v e
hicaz şarkılar döküldü ağızlarından
çözülemedi muamma
kaldı kurşuni gölgelerde


ne saçlara taç yapılan çiçekler
ne de yeşil yapraklar vardı
hayâl perdesinde
yüzleri belirsiz iki karaltı sadece


/biraz sevinç çokça acıyla
kader aşkı tattırmıştı yalnızca/


yaşam gibi / hepsi iki soluk
bir daha ısınmayacak soğuk yüz
ve sonra söz harmanındaki hiçlik...


bir varmışsın / bir yokmuşsun
hayat devam eder yine de…




Hâdiye Kaptan