Ne çok insan birikirdi yüzünde
Ne çok çocuk, ne çok yaşlı, ne çok genç
Ne çok masum işçi, yiğit emekçi
Ne çok memur, ne çok yoksul ve de aç
Her biriyle ayrı ayrı tanıştım
Her birine ayrı ayrı alıştım
Şimdi hangisiyle vedalaşayım
Hangi hüzün vadisini aşayım.

Ne çok Deniz geçerdi içinden,
Mavi,
Ve derin
Ve ne çok Yılmaz,
Ne çok can...
Yüzüne beyaz bir tebessüm düşerdi önce
Ve sonra buğulanırdı gözlerin
Ellerin ellerini kucaklardı
Ellerin şiir kokardı
Sevgi kokardı ellerin

Şimdi yoksun
Çiçekler yoksun,
Şiirler yoksun, öksüz
Sanma ki gece olur acılar uyur,
Acılar kat kat olur, büyür
Büyür, büyür dağ gibi olur
Ve sanma ki yıldızlar ölür
Öldüm deme
Deme öyle
Çiçekler,şiirler çok üzülür.

‘’Sonsuzluğa göç edişinin ardından okyanus yürekli, şiir yürekli büyük usta Tuncel Kurtiz’e. Ruhun nur olsun’’

S.U.
Serkan Uçar
27.09.2013