Pastoral bir şölendir
Altın sarısı yapraklar dans eder, düşerken dallardan
Sevdalar safran rengindedir,
Uzun yazılır hikayeler sonbaharda.
Kederli yürek kapılarını çalar rüzgarlar
Şiddetli ürpertiler esir alır gülüşleri.
Anlaşılmaz melodiler yükselir
İnsanların yüzlerinden.
Bir savruntudan fazlasıdır
Güzden tozan havaya…

Anlatılan masal tılsım ile meşk eder
Alev kanatlara bürünmüş sevdalar çıkar ortaya
Sabah yeli durmaz yerinde
Akar yol bulduğunda gönüllere…
Şiirler yazılır esintiden düşen yapraklara.
Saçlara konar rüzgarlar.
Duygu yüklü serenattır sonbahar dizelerde.
Hüzünler edeplidir
Hazanın bilgece yoğuran usta ellerinde…
Altın iğneler batar bu mevsimde yüreklere
Düşen sarı yapraklar eşliğinde...
Her yerde derin bir heder
Alıp götürür insanları nağmeler…

İliklere kadar titreyiştir kuru dallara sarınan bu bahar
Âşıklarda yiten, çoğalan duygular
Tutunur girdaplara, başlar…
Boylu boyunca uzanılır sevda dolu sonsuza
Kolay olsa da varılamaz bazen çıkışa.
Bir kırıntı kapmak için çırpınır kimisi
Hüznün damlayan zerresinden…
Çabuk geçer kimisinin hevesi meşkten
Son demlere vurgun olanlar derin yaşar bu sızıyı
Rüzgarla solur ayaz nefesini, tenha yollara.
Döner eller semaya...
Kış gürler yukarıdan ben hazırım gibisinden
Telaşta kalır sol yanlar.
Üşür gözler…
Kucak arar aşklar...

Sayıklarken kalabalık coşkuları
Savrulduğu yerden dönemez kimileri
Sonbahar damlaları koynunda
Karşılar kışı insanlar.
Saçak sız bir duvarda
Islanır iliklere kadar
Doygun hislerin dokunuşudur ruha
Ağır aheste bir ahmakıslatanın altında dolaşır ayaklar
Avare…
Sarılır kışa, boş bakışlarla
Yağmur yağarken düşer damladan
Dudak kenarına bir zerre
Buseler dolar ruhuna…
Tebessüm eder
Güzden yansıyan senfoniye…
Mutlulukla…


maide özgüç