Akşam güneşi de batıp gitti ufukta
Yine karanlık çöktü bu şehrin sokaklarına
Yitik sevdalar dolaşır aşina kaldırımlarda
Vuslatı terennüm akla ziyan

Tıynetsiz bir adam gölgeler seherin nurunu
Gecelerde kovalar ruhumun seyrettiği baharı
Yosma gülüşler çınlar karanlığın ortasında
Sırıtır pişkin bir öfkeyle yıldızlar kayarken semada
Yağmalanmış bir ebemkuşağından sağdım ışıkları
Sığmıyor bulutlara yağmurlar
Hasret tütüyor bu son/baharda hüzün var
Ama...
Toprağa mayalanmış aşk

Ey rahmeti göklerden indiren
Sol yanımda bir yangın
Bırak yağsın bulutlardan yağmurlar
Sönsün bu cehennem ıstırabı gönlümde

Aklım ermez zaman sağırmış
Takvimler âma görmezmiş ateşin hârını

Cemre yıllar önce düşmüş toprağıma
Yakmış o aşkın kul eden nârını
Alev alev yükselir bedenimde cehennem
Çöl susuzluğunda kıvranır mecnundan kalma hesap

Mecusi değilim istemem od düşsün mihrabıma
Kıblesi sensin ey sevgili bu keşmekeş çilemin
Sana firavundan mı miras bu inat
Yıllardır çektirirsin ya sabır
Toprağıma değmedi alnın
Secdesi kimdir söyle;
Kimdir benden sonra kim olacak secdegâhın

Sıklat düştü zamana darlanıyorum
Afakan diyorlar buna bunalıyorum
Yokluğuna bin sabır
Varlığında başım hep önde kara kara yastayım
Bilmem ki bulunmaz hint kumaşı mısın ben sana bu kadar hastayım[