Demek gözlerim ağlamak için bulutlardan ilham alıyormuş...
Ö y l e m i..

Mutluluğu toprağa eken bir yudum su
Misal; hasreti döküyor şiirleriyle şair Fizanda yankı
Aklımın dengesini bozuyor yürek giz’im

Sevdaydı bizi biz eden
Denklemi çözümsüz oysa aşk diye yüreğe giyilen
Bazen bilinmez isyan, sitem, efkar
Bak gör ki;
Bunca korkunun içinde hıçkıran lisan

Buralarda azadlıydı güneş vakitler ona ayarlı
Bıçkın bir yalnızlığa iterdi ruhu
Çelimsiz bir karartı..
Sorular, sorgular..
Cetvelsiz, pergelsiz çizilmiş kader
Neden mevsim Eylülü bu kadar ağlattı?
Neden yaprakları sararmadan döküldü düşlerin?
Henüz göç yoluna uçmuyordu kuşlar
Buğulu dağları neden aşıldıda
Neden vakitsiz sevinçler
Hüzünletti, dağlattı..

Biçimsiz bir yaşam sezgisi
Nereye varacağı belirsiz ve bitimsiz
Kulağımda bir yankı çok eski bir ezgi dağlıyor yaramı...

Seni düşünmekti kabulsüz bir duada
Biraz acımaktı belki biraz anlamaya çalışmak.
Ve,
fakat çıkmaz bir yolculuktu gözlerinin seyrinde umutla yaşamak

Alfabenin yirmidokuz harfine dokunan şiirlerle ç’ağlasa kalem
Yok hiçbir yasada gözlerimin bedeli
Bir sözüne mim çeker, bu Gökkubbe bu âlem

Şimdi;
Belki  de yeis tufanında çalkalanıyor yıkılan düşler

Pembe satırlar çizmedim tövbe dilime
Boş hülyalara yelken açmadım
Sahte masallar söyleyip gökten elma çalmadım!

Kutsalı incitme incinir’sin!
Bir musalla vakti göçesim var kırık gönlüm/e
Zerre yük taşımaz oldu sırtım
Oysa dünya yükü taşır kalemkâr elim

Bana hüzünler ısmarlama ben zaten tutsağım hüzne
Dörtyanımı satmışlar duvarlarım iğreti
Karışmış kara zifir aydınlık sandığım gündüzüme..

Yollarımı kesmişler ne bir kervan geçer
Ne de bir yolcu
Menzilini unutmuş sessizliğim v/ar benim!

D/ilimde dolanan tüm şiirlere isyanım var benim!

Nuray AYHAN...