buradayım

yalnızlık tabutun içinde
karanlık çağlara yakınım
inkaların derin sessizliğinde ki
her an düş/ebilirim
şu saniye aklımı düş/ürebilirim

buradayım

odamın merkezinde
buz tutmuş köşesindeki
en soğuk eşiğinde
oturdum
bunu yapabildim henüz
kısır-naçar eylemlerimde ki
ne yapmanı ve ne yapmamı istemiyorum
(güldüm)
tuhaf durdu
ne bileyim bir şey gibi durdu bu cümle
soluk/renksiz/nedensiz ve sebepsiz bir şey

neyim var benim değil mi?
sahi olmayanda ne?

geçmiş çağlarda dilsiz bir kavmin
sağır kaldığı taş duvarlar kadar karmaşık/sarmaşık
üzümü karaya kesik salkımlarım ki
aklım asma bahçeleriyle ünlü
adı bilinmez bir kentin boşluğunda sanırım
kendimin içine salıyorum kendimi
kandan bir ur gibi
çoğalıyor hücrelerimde
gündüz ve gecemde...

gözlerim aynada
ve duvara düşen bir ışığın yansımasında
kırılan yüreğimden/kolumdan/bacağımdan
hiç utanmadan sana bakıyorum
kısık gözlerimle ki
kırık bir notadan çıkan
mistik bir müziğin içinden
lambadan çıkan bir cin hüneriyle
sızdım içime
Si’ den sonra
hemen sonra başlayacaktın
veLa/havle

sus/tum...








(...)