yine soldu güneş
akşam oluyor
aklımdasın gün geceye devrilirken
şehrin fotoğraflarında kırılıyor direnci güneşin
soğuk bir manzara sol yanımı ağrıtıyor
sisli bir esintide akşamın göçüsü



hep aynı gökyüzü
aynı şehir
anımsadığım bakışların
aynı sana benzettiğim kaldırımlar



/ benimkisi sığınma
benimkisi hasret /



özledim seni biliyorum
seni özlemeyi seviyorum
offf
çifte duygu bu
bir fiil; başı sonu olmayan



içimde sanıma karışan bir imkansızlık
ve kanıma karışan kor ateş
kibritin hiç yanmayan ucu misali
süresiz bir ayrılık bu
hiç duymayan birine özlemini anlatmak gibi bir şey
anlatılmaz bir roman
akmayan bir çeşmenin başında beyhude sabahlamak kadar da boşuna
vuslat bir hayalden ibaret



nasıl bir sensizlik ki
akşamın gergefine dolanan
nasıl bir özlem bu
ömrümün kadehine dolan
çok kere ’keşke’ çekiyorum tesbih tesbih
ve en solumun en/derununa sakladığım
suretinin gülen yüzüne
olmayacak dualarda kavuşuyorum
kör sabahlara ter içinde uyanarak
kana kana özlemini içiyorum musluklara dayanarak




şimdi takatim yok
susmak istiyorum avazım çıktığınca..