Meyden damlayan
Sızıydı karışıp durduğu…


İçmekten değildi sarhoşluğu
Geçememektendi kendisinden.


İsminden değil;
Cismindendi Leyla’lığı…


Dingin ayazda çıkmıştı iki solukluk,
Yapayalnız bir yola…


Kayıp mevsimlerin ardı sıra
Sıralandı önünde gün ile haftalar.
Dizildiler erdemmiş gibi…
Kuş uçmayan kervan geçmeyen
Kuytuların en başına…


Koptular yerden, aldı başını gitti her şey elden…
Bir süre sonra akla geldi, neredeydi beden?
Lakin ne sazdı aranan, ne de yazdı bulunan.
Koştu o yüzden, bulmak için kayıp olan şeye.


Rastlayamadı. Kalakaldı…
Boynu bükük tek başına…
Koştu yeniden nefesi kendisine yetene kadar…

Leylaydı…
Biraz insan, biraz da candı!
Biraz umut birazda hederdi gözlerinden süzülen.
Yaşamaktan doğan bir kederdi sırtında taşıdığı…
Biraz insandı, bazen de darma duman bir tufan…
Eksilenlerin ardından atarken son kemendi,
İsabet ettiremedi ıskaladı hedefi.


Kahkahanın son nöbeti tutuyordu şimdi ensesindeki nefesi.
Dudaklarına yerleşen kahkahalar sahtekârlıktan
İçeriyi boylamaktan korkuyorlardı.
Kendi suretlerinde kaybolmuş gülüşleri geçiriyor,
Siper ediyorlardı Suratlarına geçirdikleri maskenin erdemini.
Yeni hikayeler yaratıyorlardı başı sonu belirsiz.
Mum ışığında asılı nice düşler yaratıyorlar ve
Kendi ceplerinden aşırıyorlardı küçük avuntuları…
Gölgeleri çekip atıyorlardı karanlık kuytulardan.
Sığamıyorlardı hiçbir hayalin içine.


Ve savruluyorlardı bir küheylan gibi ortalığa…
Anlattıklarının izlerinden ayrılıp kayboluyorlardı bir garip yerde.
Sorgulara çekiliyorken adları başka karanlık bir kuytuda
Sevgilerin kucağına sığınıyorlardı acele ile.


Ve bir isim geliyordu akıllara
İsminden değil,
Cisminden
Leyla…


maide özgüç