Heder olmuş ömrün son demindeyim
Yüreğimin kasidelerinde mor elemler
Yalnızlığımın izini sürüyor nicedir aşk
Toprağın kokusunu getiriyor rüzgâr
Yağmur suyunu içiyor bir kuş göletten
Kimsenin bilmediği bir yer var gönlümde
Ölümün terkisinde ben aşka gidiyorum!

Sahipsiz düşünüşlerimizin soyunuşlarıyla
Hangi yaşam tuzağına kaptırdık yüreğimizi!
Aşk, kilden ve kumdan yapılmış çanaklarda
Çağlar tabularına sarılır, gerçek olur düşler
Kendi kanında boğulur nasılsa o asil gurur
O mağrur ırmaklarda söndürür yangınını
Nasılsa gün gelir, yaşamak bile aşk olur!

Bir topaç gibi çevrilip günlerin ekseninde
Düştük ağladık, yara berelerimizi sevdik
Hangi dala astık sahi çocuk gülüşlerimizi!
Göğsümüzün dar geçidine yağmakta kar
Menekşeler sokuldu yarenli göğsümüze
Bütün mevsimlerin ismi aşktı, unuttuk
Yüzümüzdeki derin çizgileri hüzünle ovduk!

Selahattin Yetgin