bir akşam alacası düşerken
gözlerimin içine
hüzünleniyor /du yüreğim ,
ve hüzünlenirken nemleniyordu
bütün sözcükler
gözlerimden düşen sağanaklarla.


şimdi bu sağanak yağmurların altında ıslanıyorum her akşam
her damlası tıpkı sözcükler gibi seni ve anılarımızı anımsatırken
nemlenen dudaklarımdan çıkardığı buğunun içine
üşüyen parmaklarımla adını yazıyorum
yazarken her harfine
sonsuz bir keder ve hıçkırıkla ağlıyorum


ağlarken hıçkırıkların içinden
derin bir özlem derin bir hasretlik boşalıyor sanki üzerime
ve sırılsıklam oluyordu yüreğimin içindeki bütün sözcükler
ve ıslak sözcüklerden dudaklarıma dökülen masum cümlelerle
teselli vuruyorum kederler/ ime
teselli ediyorum yokluğunu
teselli ediyorum anılarımızı
bazen de bir isyan
şiddetli bir gök gürültüsü boşalıyor
bu sözcüklerin içinden


kader diyorum biz mi çizdik seni yoksa
bu dramada senaryosu
önceden hazırlanmış birer oyuncumuyuz..


eğer oyucu isek oynamaya hiç gerek yoktu
çünkü her akşam tel tel dökülüyorum.....

Diyarbakır/ağustos 2013