sen gittiğin gün
gün de gitti sen gibi...


bu yüzden alıştı gözlerime gece
alışık kaldık çoğu kez
karanlıkla koyun koyuna
eski alışkanlıklarımı salıverirken
çatısız yerler seçtim kendime...


sen gittiğin gün
gün de gitti sen gibi...



ardından öğrendim aralıksız uykusuzluğu
saatler yelkovanın tekmil duruşunda
aldırış etmedim
çoğu defa dışarıda çalan veda şarkılarına
sancılı mevsimler gelip geçti...



sen gittiğin gün
gün de gitti sen gibi...



arada sırada şiir okudum koydum yanıma
biraz da içinde sen olan roman
dolap dolusu sen koktun boş odamda
tenekeden saksıları da sevdim fesleğenleri de
nedense sardunyalar sen oluyordun balkonsuz koynumda...



sen gittiğin gün
gün de gitti sen gibi...



şimdi bir begonvilin yanında resmin
takvimler en son kopardığın gibi selam durur
içtiğim sulardan daha berketliydi yağmur yüklü kirpiklerim
belki bu yüzdendi içimi nehirlerde ıslayışım
mahsenlere attığım suskun söylenmemiş kelimeler
dilimde prangalar
şimdi bir camgüzeli gibi açsan aralanmış perdemin ardından...



sen gittiğin gün
gün de gitti ardından...



bu yüzden karanlıkta gökkuşağı çizmeyi öğrendim parmak uçlarımla
iki damla göz yaşı bir sardunya bir de ay
gece bana ben geceye sarmaş dolaş alıştım sanırım
hiç doğmayan günlerde seni saksılarda beklemelere...
alıştım sanırım dediklerime DE bir de alışabilseydim
bu denli düşlemeyecektim seni....


.
.
.