İşkence altında her gün her gece,
Ölümlerden ölüm dileyen esir gibisin !
Bitmeyen acılar içinde,
Gün be gün tazelenir ,kanar yaraların be oğlum.
Yaşamadan buruşmuş,
Müsvedde kağıt artık hayallerin.
Yarasına kurt düşmüş yatalak hasta şimdi ömrün.
Mutluluktan kaç damla gözyaşın birikti avuçlarında ?
Kaç kez vakitsiz güldün şu hayatta ?
Say bakalım ,say sayabilirsen.
Kaç huzurlu günün var elde kalan ?
Görmüşlüğün oldu mu hiç ömründe?
Bu kaçıncı gecedir böyle uykusuz sabahlıyorsun.
Her günü kendine zindan ediyorsun.
Yetmedi mi bir vefasız uğruna ıslatıp kirpiklerini,
Her gece katran katran akıp gittiğin?
Hiç kurumaz mı pınarların..!!
Dur nedir bilmez misin !
Ey yoksul yüreğim !
Öksüz gözlerim !!
Etmeyin bana bu cefayı..
Aklım uçtu uçacak.
O vefasızdan başka hayal bilmez misin!!
Boşuna gözleme kapıyı ,pencereyi.
Çek silüetini o ıssız sokaklardan.
Bırak kaldırımlar özgürlüğünü yaşasın.
Bırak ta sokakları bulutlar ıslatsın.
Yetmedi mi her köşede sigara söndürdüğün?
Yetmedi mi her duvarda yumruk izleri bıraktığın?
Bırak artık gönlüm ,bırak !!
Olduğu gibi bırak .
Olmuyor işte ..
Olmuyor..olmuyor …
Ne yapsan da olmuyor.
Damarlarına işlemiş bir kere vefasızlık.
Çekip alamazsın içinden.
Gücün yetmez be yetmez..
Ne feryadını duyar,ne sesine ses verir.
Ne ızdıraplarını bilir,ne de çektiğin hasreti.
Boşuna törpüleyip durma be şu ömrü.
Nasıl olsa bir köşede yığılıp kalacaksın.
Üç beş gün anılacak,
Sonra sahipsiz mezar olacaksın.
Yetmedi mi bu kadar sahipsizliğin,
Bu kadar acizliğin,
Yoksul doğdun sen oğlum,yoksul !!
Neyin vardı ki doğarken ,şimdi sevgiye sulandın.
Ne haddine be oğlum ,ne haddine !
Tuttuğun hangi dal elinde kalmadı ki.
Başına vardığın hangi pınar kurumadı ki.
Okyanusları mı kurutacaksın be ahmak !
Çekil artık köşene,çekil !!
Çekil de çürüyen ciğerlerin nefes alsın.
Sevgi senin neyine be oğlum!
Sen daha bir kuru ekmeğe muhtaçsın !!!!

Mehmet Zafer