Bunca yıllar
nereden gelib
nereye gitdiyimi
ANLAMADIM...
Geldiyim yerlerde
beni hatırlamır,
gideceyim yerlerde se
beklemiyorlar dı.
Şehvetin lezzeti
gibi bir şeydim,
kullanırken zevk alanlar
sonradan unuturlar dı.
MEMNUNLUK
duyğularım yalnızlığımın özgürlüyünden
başka bir şey degıldi.
BEN YALNIZ OLANDA
VAR OLUYORUM-
düşünürdüm.
Hayatın geçici hissleri
fenalığın isbatıydı menimçin.
Geçici olan şeylerin
güzel olmadığına,
elvan gördüyümüz dünyanın,
ben görmürken
siyah olmadığına,
ama bir zaman
siyah olacağına eminlik
acı ve izdiraplarımın
NEDENiydi.
MUTLAKA DOĞRU ve GERÇEK (?)
bildiyim şeylerin
hayat yasalarında
mantıklı olduğunu
yaşarken fark etmedim,
etdim se de(...)
bir faydası olmadı.
BENİ MANTIK DOĞURMAMIŞDI?!
Şükürlerin doğurduğu
"BEN" vardım...
NE YAZIK.
Benim varlığım
Yaradanın küsuru idi.