Düşmanın başına dahi vermesin
Ömrümü tüketti aldı yoksulluk
Benden gayrı bunu kimse görmesin
Bin türlü dertlere saldı yoksulluk

Köle oldum muhannetin bağına
Kesti nefesimi kattı yağına
Adım atamadım huzur çağına
Neşe defterinden sildi yoksulluk

Genç yaşımda yere vurdu belimi
Bildirmedim kimselere halimi
Hep güldürdü arkam sıra zalimi
Beni dilim dilim, dildi yoksulluk

Bendeki marazı bilen olmadı
Emeklerim hiç yerini bulmadı
Satam dedim amma kimse almadı
Beni elek gibi deldi yoksulluk

Zengin her gün eve kuzu getirir
Tadını tuzunu koyar yetirir
Oturuşta ne var ne yok götürür
Devlet kuşu gibi geldi yoksulluk

Dürüstlük güzellik para etmiyor
Harama yanlışa elim gitmiyor
Ne kadar savaşsam çilem bitmiyor
Gitmedi başımda kaldı yoksulluk

Leylican yoruldum bitti nefesim
Gülmeyi unuttum kısıldı sesim
Bir şeyde gözüm yok kör olsun nefsim
Ortadan ikiye böldü yoksulluk.
*
Leyla YILDIRIM (Leylican)