Yokluğumu giydim yine üzerime
Gölgem biçare
Etrafta kimseler yok
Sadece ben ve yokluğum
Uzanıyorum yıldızlara
Artık kana kana içiyorum yalnızlığı.

Gözlerime saklanmış bir avuç güneş yokluğumda
Rüzgarsa nazlı bir çocuğun gülüşünde
Bendekilerle beraber
Mutluluk nokta nokta bir şiirin dizelerinde.

Yokluğuma karanfiller sermişim mısra mısra
Hasretler bir kırık gül sayfada
Kemanın tellerinde kan çiçekleri
Bedenimin duvarları sanki
Sanki buz gibi
Yokluğum çok kalabalık
Yokluğum kucaklayacak kadar yakın
Ben kadar uzak.

Ne zaman saçlarımı savursam ılık bir rüzgara
Bir hüzün düşüyor avuçlarıma
Gözlerimde sakladığım güneş
Ateş olup yakıyor yokluğumu.

Vuslatların tutuştuğu odada dizeler hasret hasret
Küllerinden doğan mazi yokluğumda bir enkaz
Yokluğum bir alaca karanlık
Ruhumu tamamlayan yarım kalmışlığım
Varlığımda kör bir kelepçe
Bedelini ödediğim.

Bir esmer gölge yokluğum, öylesine mutlu olduğum
Bazen bir şiir, bir şarkı bazen
Bazen gülüp çoğu zaman ağladığım
Yokluğum,yokluğunda avunup, varlığında boğulduğum
Hatıralara saplanan bir kara hançer.

Yüksel Beyocaktan.18.8.2013