içimizin kıyıları ölür
bir insan öldüğünde
bunu adamlıktan saymazlar
severiz, uzağız deriz
severiz, kaçağız deriz
sadece yüreğimizin sesine kısılır meydanlar


yazmak merhemini süreriz gecelerimize
yalnızlık koğuşlarında müebbet
mavilerimizden çalarız
adı ömrümüzün geri kalanıdır
bunu da adamlıktan saymazlar


içimizin dinleri
içimizin peygamberleri tutar omuzlarımızdan
aşkın ötesine geçemezsin der bir ses insan olarak
anlatsın isteriz tabiat , dil oluruz kelebeklere
susarız ağaç kavuklarında
avuçlarımız çam reçinesi kadar sadıktır yaşamaya
saymazlar


başımız öne eğik yer karolarını sayarız caddelerde
gençken gökyüzünde ki parçalı bulutları


kibirli müfredatlarını görmezden geliriz
bileklerimizde kelepçesi yokluğu ezberletirken büyümek
yok’uz deriz yüz binlerce varlığın içinde
ama yine de sevdik deriz varlıktan sayın
saymazlar


içimizin kıyıları ölür bir lisan öldüğünde
eylüldendir deriz
saymazlar
içimiz hep eylüldür
saymazlar...