Bir şiirin yarım kalmış hikâyesisin bende.
sözleri dudaklarımızın kes(t)iği
ay yokluğu bahanelerde.


bir okyanusun ötesi derdik,
bir okyanusun hiç bilmediğimiz ötesi.
İçimiz de devlet renkli acılar,
sınırları çizilmiş hayatlarımızın
hicri hiçliklerine gebe ruhlarımız.
ötesi derdik de, hiç geçemezdik
aynaların diğer tarafına.


odalara hapsolmuş notalar,
notaların kangren olduğu
tükenmişlik sendromlarını bekleyen ziyaretçilerdik,
aşkın adından öte harflerin adını arardık ,
harflerin adına tutuşurduk ,
sızdığımızda evrendik o yataklarda .
tanımsız,yatalak,
üçüncü sınıf uykulardık uyandığımızda.
çoktan terk edilmiştik uyandığımızda .


bilmem kaçıncı sürgündü derdik,
bilmem kaçıncı limanda el sallamaya gücenen sevgililer,
kalmaları becerebilseydik bu kadar gitmezdik .
senkronize olmuş ayrılık zincirleri
keşfedilmişti gen haritalarımızda .
bizler hep olmayan ülkeleri seçtik o haritalardan ,
insan için önce sosyalist ,
insan için sonra liberal demokrat ,
aşk için ise faşist olduk .
evet, aşk için gözleri yaşlı faşistler olduk ,
sonra domates yetiştirdik çorak topraklarda .


yıllar önce yoktu bu organik safsatası.
dandik sevmeler de yoktu,
böyle saçmasapan gitmeler de yoktu .
sonunda yapay eti de buldular ya ,
tamam artık ,
çözüldü ruhlarımızın kıtlık sorunu .
yaşasın bilim, kahrolsun global statüko


bugün hangi küresel güce dokunsam
naftalin kokan yanılgılarımız gelir aklıma.
değilmiş işte sentetik sev(iş)melerimiz sadece kanser sebebi,
koskoca bir yaşamın içinde
koskoca boşluk nedeniymiş ayrıca.


İhtimâllerden öteye gidemeyen
ihtilâllermişiz her zaman ...