Hakikat elif gibi kaîm ve alenîyken,
Gözler âmâ oldu,
Yüreklerin feri soldu.
Ne çağrıya kulak asıldı,
Ne kelâm-ı kadim makbûl sayıldı.
Vahyi âsi yüreklere satan münkir,
Rab’bin hükmüne bühtân etti.
Fahişlik kokan fermanı ile,
İblisliğini ortaya serdi...

Çarmıha gerdiği İsa değildi,
Hakkaniyetti !
Taifte taşladığı Muhammed değildi,
Sırat-ı Müstakim’di !
Mescitte hançerlediği Ali değildi,
İttihâddi !
Zindana mahkûm ettiği Yusuf değildi,
İffetti !
Kerbelâda katlettiği Hüseyin değildi,
Şeriatti !
Ateşe attığı İbrahim değildi,
Hakâikti !

Kâh firavunlaştı âdem,
Ortalığı birbirine kattı.
Kâh muaviyeye büründü,
Ayetleri tahta sattı.
Ne yolunun bedbahtlığını bilip,
Tövbe etmeye yeltendi,
Ne eliyle hazırladığı âkıbetin,
Şerâretinden/vahâmetinden yerindi...

Hak mezhebi yitirdi âdem.
Doğruluktan öte her yol,
İnsanlıktan gayrı her mesken.
Menzili/mâbediydi münkirin...

İblis, Allah’ın bir emrini reddetti,
Âdem, Hak’kın her emrini yok bildi.
İbis mi âdeme hükmetti,
Âdem mi iblisten öteydi,
Bilinmedi...

Oysa kâinat her mahluk/a yeterdi.
Yaradılanlar âdeme âmâdeydi.
Eksiklikten münezzeh,
Mükemmellikte efdâl,
Herşey yerli yerindeydi.

Akletmedi,
Yetinmedi,
Görmedi,
İşitmedi,
Asileşti âdem !...

Cehennem ateşini, amelleriyle yaktı.
Hak olan dâr-ı bekâyı, dünyaya sattı.
Mevlâ ile sözleşmesini unuttu.
Gözlerini yumdu, tövbeleri yuttu.
Âdemi bekleyen âkıbet;
Pişmalığın fayda vermediği,
Tüm fırsatların tüketildiği,
Feryadların göğü inlettiği,
Azapların en korkuncuydu !

Âdeme ulaşan tek ses/tek gerçeklik
Rahman’ın sözleri oldu:

".............Sizi biz, öğüt alanın öğüt alacağı bir süre ömürlendirmedik mi? Uyarıcı da geldi size.Hadi, tadın bakalım azabı! Zalimler için hiçbir yardımcı yok artık. (35/37)"


TÜLAY YILDIRIM EDE